ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟ Ο ΗΡΑΚΛΗΣ.

Ε  και;  Θα  μου  πείτε. Και  τι  μας  νοιάζει  εμάς; Ναι  δεν  μας  νοιάζει  ή  σχεδόν  δεν  μας  νοιάζει. Η  τέλος  πάντων , τον  καθένα  τον  νοιάζει  όσο  θέλει. Λοιπόν  επειδή  μάλλον  μπερδεύω  και  τα  λόγια  μου  από  ότι  βλέπω , θα  σας  πω  ότι  αυτή  η  εξόντωση  επί  της  ουσίας  του  ΗΡΑΚΛΗ  από  την  πολιτεία  εμένα  με  πείραξε  και  με  στεναχώρησε  πολύ. Δεν  είμαι  ΗΡΑΚΛΗΣ   ούτε  ήμουνα  ποτέ. Αλλά  παρακολουθώντας  το  ελληνικό  ποδόσφαιρο  τα  τελευταία  σαράντα  χρόνια  είχα (και  προσπαθώ  να  έχω  αλλά  δυσκολεύομαι  τώρα  πιά)  κάποια  σημεία  αναφοράς.  Κάποιες  ομάδες , κάποια  πρόσωπα  κάποιες  καταστάσεις  ήταν  "πάντα  εκεί". Στην  ίδια  θέση  πάντα  από  τότε  που  άκουγα  ποδόσφαιρο  τις  Κυριακές  τα  απογεύματα  μέσω  των  παρασίτων  του  ραδιοφώνου  , πιτσιρικάς , στο  καφενείο  της  γειτονιάς. Μέχρι  σήμερα. Μέχρι  χθες. Και  ένα  τέτοιο  σταθερό  σημείο  αναφοράς  ήταν  ο  ΗΡΑΚΛΗΣ. Και  τα  σαράντα  χρόνια. Πάντα  ήξερα  ότι  οι  ομάδες  που  είναι  καλίτερες  από  τον  ΗΡΑΚΛΗ  θα  πήγαιναν  για  τίτλους  και  Ευρώπη. Και  πάντα  ήξερα  ότι  οι  ομάδες  που  θα  ήταν  χειρότερες  από  τον  ΗΡΑΚΛΗ  θα  κινδύνευαν. Ο  ΗΡΑΚΛΗΣ  θα  ήταν  πάντα  λίγο  πίσω  από  τους  πρώτους , λίγο  πάνω  από  τους  μέτριους. Από  την  εποχή  του  Χαλιαμπάλα  και  του  Αιδινίου  για  όσους  τυχόν  τους  θυμούνται. Αλλά  και  την  εποχή  του  Χατζηπαναγή. Αλλά  και  μέχρι  χθες. Που  και  που  θα  σκαγε  και  κανένας  τελικός   κυπέλου , που  και  που  και  καμιά  έξοδο  στην  Ευρώπη. Ομάδα  εντελώς  προβλέψιμη , ομάδα  φάρος. Οταν  ήμουν  φοιτητής  στην  Θεσ/νικη  το  σπίτι  μου ήταν  δίπλα  στο  Καυτατζόγλειο. Κι  όμως  προτιμούσα  τις  επισκέψεις  στο  ποδοσφαιρικό  καμίνι  της  Τούμπας  παρά  στο  "κυριλίκι"  του  Ηρακλή. Ηξερες εκ  των  προτέρων , πόσοι  θα  είναι  στο  γήπεδο , τι  ατμόσφαιρα  θα  έχει , που  θα  κάθεται  ο  καθένας  που  λέει  ο  λόγος. Ηταν  στα  μάτια  μου  ανέκαθεν  ο  ΗΡΑΚΛΗΣ  η  ήρεμη  δύναμη  που  θα  ήταν  πάντα  εδώ , 5ος-6ος  πάντα , με  τους  τρεις  χιλάδες  φανατικούς , πάντα  ο  τρίτος  της  παρέας  της  Θεσσαλονίκης  που  ούτε  θα  κινδυνεύσει  ποτέ  , ούτε  θα  πάρει  πρωτάθλημα  ποτέ.
Ετσι  κι  αλλιώς  ο  τρόπος  που  βλέπομε  το  ποδόσφαιρο  έχει  αλλάξει  εσχάτως. Κάτι  έχει  παγώσει  μέσα  μας , κάτι  δεν  είναι  πλέον  το  ίδιο. Αυτή  η  εξόντωση  του  ΗΡΑΚΛΗ  προσωπικά  με  "πάγωσε"  ακόμα  περισσότερο. Σαν  να  χάθηκε  ένα  από  τα  σημαντικότερα σημεία  αναφοράς  μου. Δεν  έχω  καμιά  διάθεση  να  εντρυφίσω  στα  νομικίστικα  που  απασχολούν  και  διαλύουν  το  τελευταίο  διάστημα  το  ελληνικό  ποδόσφαιρο . Είμαι  όμως  απόλυτα  σίγουρος  ότι τα  όποια  ολισθήματα  του  ΗΡΑΚΛΗ  είναι  πταίσματα  μπροστά  στα  αδικήματα  ομάδων  της  superleage  που  απολαμβάνουν  την  πλήρη  θαλπωρή  της  δικαοσύνης. Αυτό  δε  που  με  σταναχωρεί  περισσότερο  είναι  ότι  , μία  εβδομάδα  περίπου  τώρα  που  υφίσταται  το  θέμα  η  μόνη  ενασχόληση  όλων  των  μέσων  μαζικής  ενημέρωσης , και  δη  των  ηλεκτρoνικών  είναι  το  που  θα  πάνε  οι  παίκτες  του  ΗΡΑΚΛΗ. Ούτε  ένα  αφιέρωμα  στον  θρύλο  που  λέγεται  ΗΡΑΚΛΗΣ  ούτε  μία  αναφορά  σε  μιά  ιστορία  ενός  αιώνα  που  διαλύεται  εκ  θεμελίων.